Prolog.

5 lat wcześniej...

Był wtedy w gimnazjum. Pamięta ten dzień, jak mało kto. Był gruby, miał długie, zadbane blond włosy. Mimo swej budowy ciała, nie był wyśmiewany bądź poniżany. Wręcz przeciwnie, miał przyjaciół ,w tym jedną najcenniejszą - Sakurę. Ona spośród ich wszystkich spędzała z nim jak najwięcej czasu, dodatkowo byli sąsiadami. Ich relacje były na wysokim poziomie, lecz tylko do czasu, a dokładniej do momentu, w którym postanowił się przełamać.
Skończyła się ostatnia lekcja. Każdy poszedł w swoją stronę. On, wychodząc ze szkoły, postanowił na nią poczekać. Była wtedy zima, więc nic dziwnego, że ubrał się w pomarańczową, puchową kurtkę, na nogi założył błękitne jeansy, na stopy czarne, zimowe buty, a na dłonie zielone rękawiczki. Tak ubrany, czekał na nią przed szkołą. Jednak za długo nie musiał czekać, bo nim się obejrzał, stała obok niego. Jedyne co zrobił, to ruszył wraz z nią, przy okazji zaczynając zwykłą rozmowę.

— Nie rozumiem, Naruto, jak możesz mieć tak dobrą średnią, skoro wcale się nie uczysz —

powiedziała z uśmiechem na twarzy zielonooka.

— Bo ja wiem, czy się nie uczę? Z Naruko mam korepetycję w każdy piątek — powiedział uśmiechnięty blondyn, po czym został złapany za polik przez dziewczynę.

— Szczęściarz... Naruko już ukończyła liceum, prawda? — zapytała z uśmiechem, wypuszczając jego policzek z dłoni.

— Tak. Powiedziała, że ma zamiar wybrać się na studia. Nie ma co się dziwić, po liceum nie dostaje się żadnego zawodu — powiedział ze spokojem.

— Ale ma się za to wykształcenie.

— Słuszna uwaga. A na jaki zawód ty byś chciała pójść? — zapytał bez wahania, mimo że znał odpowiedź.

— Sądzę że na medycynę, w końcu, zawsze chciałam pomagać ludziom, a ty? — zapytała zaciekawiona.

— Chyba zostanę hostem. Jestem młody, dobrze zbudowany, przystojny... — rzekł rozbawiony.

— I co najważniejsze skromny — dodała różowo włosa, wybuchając śmiechem, który skończyła dopiero, gdy ujrzała swój dom.

— Cóż... Powinienem się zawijać. Narka — powiedział po chwili chłopak. Dziewczyna w odpowiedzi jedynie pomachała mu dłonią, po czym zaczęła zmierzać w kierunku drzwi. Po chwili blondyn zdał sobie z czegoś sprawę.

— Sakura, zaczekaj! — krzyknął, a dziewczyna błyskawicznie zaprzestała wcześniejszej czynności.

— Coś się stało, Naruto? — spytała zdziwiona, a po chwili chłopak złożył na jej ustach namiętny pocałunek, który niestety trwał zbyt krótko.

— Sakura... Kocham cię. Błagam, zostań moją dziewczyną — powiedział pewnie chłopak, klękając przed dziewczyną, której zdziwiony wyraz twarzy przeobraził się w chłodny.

— Proszę, wstań i posłuchaj, Naruto. Nas nic, oprócz przyjaźni nie łączy. Nie możemy być razem. Oboje powinniśmy skupić się na sobie. Proszę cię, Naru, zapomnij o mnie. Nasze relacje zaszły po prostu za daleko — powiedziała troskliwie zielonooka, po czym pocałowała po raz ostatni blondyna w policzek.

Po chwili otworzyła drzwi od domu, tym samym wchodząc do środka, a następnie je zamykając.
Smutek, to pierwsze, co odczuł zrozpaczony nastolatek. Z jego oczu zaczęły cieknąć łzy, lecz mimo wszystko zaczął iść w kierunku swego domu. Kiedy był już w środku, w błyskawicznym tempie wszedł do swojego pokoju. Rzucił teczkę wraz z kurtką w kąt, po czym położył się na łóżku. Zakrywając się pościelą, zaczął głośno łkać. Pierwszy raz w życiu odczuł tak ogromny ból spowodowany przez drugiego człowieka. Mało tego, ten człowiek był dla niego cennym przyjacielem.

— Naru, co się stało? — zapytała zatroskana siostra, która weszła do wnętrza pokoju, tym samym zamykając drzwi, by nikt nie usłyszał rozmowy.

— Odrzuciła mnie. Powiedziała, byśmy zaczęli skupiać się na sobie, gdyż nasze relacje zaszły za daleko — odparł przez płacz blondyn, po czym się odkrył, tym samym ukazując swą zapłakaną twarz. Dziewczyna natychmiast podeszła do chłopaka, aby następnie go przytulić.

— Posłuchaj, Naru. Jeśli zależy ci na Sakurze, musisz stać się silniejszy — rzekła z uśmiechem niebieskooka.

— Silniejszy? — spytał z niedowierzaniem.

— Dokładnie tak. Jak skończysz tą trzecią gimnazjum, zaczniemy trening, byś nie wzbudzał podejrzeń — odparła ze spokojem.

— Co masz dokładnie na myśli?

— Mama przepisze ci odpowiednią dietę, w końcu, jest dietetyczką. Tata nauczy cię samoobrony, a ja doradzę ci w kwestii kierunku, jaki będziesz musiał obrać — powiedziała z uśmiechem dziewczyna, na co chłopak bardziej się w nią wtulił.

— Dziękuję, siostrzyczko. Jesteś wielka — odparł z uśmiechem chłopak.

— Ej, w końcu jesteśmy rodzeństwem. Poza tym, przestań się mazać. Przed nami ciężka droga — oznajmiła z uśmiechem, po czym zaczęła mierzwić jego blond włosy.

Tak oto rodzi się historia o chłopaku, który pozostawił wszystko: kierunek, styl życia, wizerunek i co najważniejsze - swą miłość. A wszystko to dla jednej kobiety, która zawładnęła jego sercem do szaleństwa.

Witam was kochani czytelnicy. Wiem, nie dotrzymałem swej obietnicy,
 ale najważniejsze, że jednak napisałem ten prolog. Mam nadzieję, że wam się podoba.
 Cóż, póki co, to tyle. Jeśli chcecie, wyraźcie swoją opinię w komentarzu. Ja się z wami żegnam. 

                                                           

                                                                                                                    StevMajster:)